Wie kent dit versje uit WO I?
Aanverwante artikelen
Mevr. A van der Velden uit Valkenswaard heeft in 1944 van haar moeder een vers uit de Eerste Wereldoorlog geleerd. Haar moeder kwam met haar ouders tijdens WO I vanuit Arendonk/Rethie als vluchtelingen naar Valkenswaard en zijn daar gebleven. De Heemkundekring Weerderheem is op zoek naar de herkomst van het vers. Wie herkent het vers en weet hier meer van?
Lang had men reeds gefluisterd Van oorlog in de verte.
Op zekere dag een krijgstrompet in het land gestoken werd
En menige brave jongen, onmisbaar in het gezin,
Moest van de oudere haard de woelige wereld in.
Een moedertje gebrekkig reeds oud en afgeleefd,
Zij zou het niet overleven indien haar zoon zou sneuvelen.
Hij was haar troost reeds jaren lang,
De steun van de oude dag.
Was het een wonder dat zij hem maar nooi vertrekken zag.
En al beeft zijn stem bij de afscheidsgroet:
Kom moedertje houd moed,
Over ettelijke jaren kom ik bij jou voorgoed terug.
Kom mijn jongen hier heb je een medaille, hang hem om je hals
En draag hem dag en nacht en dan ondervind je
Een onweerstaanbare kracht.
Ze staan in het vuur de brave, het buldert om hen heen
En duizend kogels hagelen en treffen menigeen.
Maar plotseling komt een kogel en wel lijnrecht op hem af.
Hij treft de dappere jongensborst, ach het is met hem gedaan.
Maar de kogel ketst wonderbaarlijk op de medaille af
En zevenmaal herhaalde zich het zelfde voorval weer,
Maar het moeder Gods medailleke
Weerhield zich keer op keer.
Zie hoe een moedig trouw en braaf soldaat,
Heel dapper de gelederen doorstaat.
Eindelijk is de oorlog dan voorbij
En keert hij naar huis verblijd.
Zijn moedertje staat in de deur en wenkt hem toe van wijd.
Ze sluit hem in haar armen en zegt:
De moeder Gods medaille die heeft jou gered…
